Questa pagina è stata modificata per l'ultima volta il 18 mag 2020 alle 18:59. Vanaf dan hield hij niet meer op in films op te treden, zo'n 80 in totaal. Lasciò la seconda moglie Annie Noël, dalla quale aveva avuto tre figli. Nel 1990 pubblicò un'autobiografia dal titolo La question se pose. Il tragico evento rallentò la sua carriera di cantante e di attore, e per un po' di tempo egli si ritirò in solitudine e si dedicò alla pittura, e negli anni successivi dovette curarsi dalla depressione e dalla dipendenza dall'alcool. Diese stimmliche „Ehrlichkeit“ und Ausdruckskraft verschaffte ihm besonders in den 1970er Jahren volle Konzertsäle. Reggiani morì nel 2004 a Parigi, a 82 anni, per un arresto cardiaco. September 2020 um 15:03 Uhr bearbeitet. Sein François Villon 1945 machte ihn bekannt. https://de.wikipedia.org/w/index.php?title=Serge_Reggiani&oldid=203793369, „Creative Commons Attribution/Share Alike“, französischer Schauspieler und Chansonnier, 1942: Le voyageur de la Toussaint – Regie: Louis Daquin, 1943: Le carrefour des enfants perdus – Regie: Léo Joannon, 1945: François Villon – Regie: André Zwoboda. Zuletzt hatte die Pariser Galerie Vekav eine Ausstellung mit Bildern des Künstlers herausgebracht. En 2002, ao cumprir 80 anos, numerosas personalidades rendéronlle homenaxe co disco titulado Autour de Mai 1922 in Sanna, Emilia-Romagna, Italien; † 23. Biografia. Sergio Reggiani, dit en français Serge Reggiani, né le 2 mai 1922 à Reggio d'Émilie [1] et mort le 22 juillet 2004 à Boulogne-Billancourt [2], est un acteur et un chanteur français d'origine italienne.. Venu du théâtre, il tourne au cinéma sous la direction de plusieurs générations de réalisateurs et s'impose comme une figure marquante du cinéma français. Nel 1997, dopo tanti anni tornò nella sua città natale, Reggio Emilia, per partecipare a un concerto durante la Festa dell'Unità. Er wurde auf dem Cimetière Montparnasse beerdigt. Leven en werk Afkomst, opleiding en debuut als toneelacteur. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verliet hij Parijs om zich bij het Franse verzet aan te sluiten. De tekst is beschikbaar onder de licentie. Im selben Jahr brillierte er als Verführer in Max Ophüls’ Filmkunstwerk Der Reigen. Reggiani werd een van de meest gevierde vertolkers van het Franse chanson en hoewel hij al begin veertig was, maakte zijn ruige imago hem populair bij zowel jongere als oudere luisteraars. Nel 1942 esordì nel cinema, ma inizialmente interpretò ruoli secondari. In 1977 bracht hij het nummer Ma Derniere Volonte uit. Nel 1948 ottenne la cittadinanza francese, tre anni dopo aver sposato l'attrice Janine Darcey, da cui avrà due figli. Zijn laatste concert vond plaats in de lente van 2004, een half jaar voor zijn overlijden. Serge Reggiani (Reggio Emilia, 2 mei 1922 – Boulogne-Billancourt, 23 juli 2004) was een in Italië geboren Franse zanger en acteur. Amico di Yves Montand e di Simone Signoret, nel 1963 conobbe a casa loro Jacques Canetti, uno scopritore di talenti dell'universo della musica, che gli propose di intraprendere la carriera di cantante. Nadat hij de toneelschool (Conservatoire des Arts Cinématographiques) in Parijs had gevolgd begon hij zijn toneelcarrière in 1941. Lavorò pure per il cinema italiano con i film Manù il contrabbandiere (1947), Bufere (1953), ma soprattutto con Tutti a casa (1960), diretto da Luigi Comencini e al fianco di Alberto Sordi, Il Gattopardo (1963) di Luchino Visconti e Il giorno della civetta (1968) di Damiano Damiani. Recitò anche per la televisione italiana, in sceneggiati come I Giacobini (1963) di Federico Zardi, per la regia di Edmo Fenoglio. Er betätigte sich als Amateur-Maler sowie als Förderer junger Talente. I Reggiani si stabilirono inizialmente a Yvetot, in Normandia, e successivamente a Parigi nella zona di Faubourg Saint-Denis, dove il padre continuò a svolgere la sua attività di parrucchiere che lo stesso Sergio praticò come apprendista. Serge Reggiani, nato Sergio Reggiani (Reggio Emilia, 2 maggio 1922 – Parigi, 23 luglio 2004), è stato un attore e cantante italiano naturalizzato francese. Nativo del popolare rione reggiano di Santa Croce[1], emigrò in Francia nel 1930 al seguito della famiglia per sfuggire al fascismo, in quanto il padre, Ferruccio Reggiani, era di idee antifasciste. Sehr früh wurde der Film auf seine schauspielerischen Qualitäten aufmerksam. Mai 1922 in Sanna, Emilia-Romagna, Italien; † 23. In 1944 trouwde hij met de actrice Janine Darcey, die hij ontmoet had op de set van Le carrefour des enfants perdus (Léo Joannon, 1944). Serge Reggiani (* 2. In den letzten Jahren seines Lebens wandte sich Serge Reggiani zunehmend der bildenden Kunst zu. Seine Filme und Chanson-Interpretationen von Les Loups sont entrés dans Paris, Moustakis Ma solitude bis Vians Le Déserteur werden bleiben. Hij werkte met verscheidene belangrijke filmregisseurs zoals Jacques Becker (Casque d'or, 1952), Julien Duvivier (Marie-Octobre, 1958), Jean-Pierre Melville (Le Doulos, 1961 en L'Armée des ombres, 1969) en Henri-Georges Clouzot (het onvoltooide L'Enfer, 1964). Nel 1973 incise l'LP Poètes per la Polydor; tra le sue canzoni di grande successo, vi sono Le Barbier de Belleville, Ma Libertè e Les Loups. Juli 2004 in Paris) war ein französischer Schauspieler und Chansonnier. Im Alter von acht Jahren kam Serge Reggiani nach Frankreich, wo seine Familie Zuflucht vor dem Mussolini-Regime suchte. Hij overleed in Paris op 82-jarige leeftijd aan de gevolgen van een hartaanval, een dag na de dood van een andere bekende Franse chansonnier, Sacha Distel. Molto amato dal pubblico francese, era soprannominato "L'Italien" per via delle sue origini e del suo accento[3], e per questa sua condizione di italo-francese aveva scritto e cantato la canzone dal titolo L'italien, come tributo alla sua terra d'origine. De Nederlandse vertaling hiervan, onder de titel Laat me, werd een zoveelste succes voor de Nederlandse chansonnier Ramses Shaffy. Il presidente Chirac, in occasione dei suoi funerali, lo definì un "poeta dal cuore immenso"[2]. Serge Reggiani (Reggio Emilia, 2 mei 1922 – Boulogne-Billancourt, 23 juli 2004) was een in Italië geboren Franse zanger en acteur. Kort daarna vertolkte hij tragische hoofdrollen in Le Dessous de cartes (1947) en in Les Amants de Vérone (1949), twee vroege films van André Cayatte. Conservatorio nazionale d’arte drammatica, Tre amici, le mogli e (affettuosamente) le altre, Commendatore dell'Ordine nazionale al merito, "Reggio piange il suo grande Serge Reggiani", Articolo de La Gazzetta di Reggio Emilia del 24 luglio 2004, "Addio Reggiani, la Francia perde il suo «Italien», Articolo del Corriere della Sera del 24 luglio 2004, "Chirac e Raffarin ricordano Serge Reggiani" da repubblica.trovacinema.it del 23 luglio 2004, https://it.wikipedia.org/w/index.php?title=Serge_Reggiani&oldid=113089816, Voci biografiche con codici di controllo di autorità, licenza Creative Commons Attribuzione-Condividi allo stesso modo. Leben. Bereits während der Ausbildung debütierte er 1941 auf dem Theater mit einer kleineren Rolle in Le Loup garou (Der Werwolf) von Vitrac. Negli anni successivi cominciò a interpretare ruoli cinematografici più importanti in film come Manon (1949), ma soprattutto con Casco d'oro (1952). Engagements für Stücke von Jean Marais und Jean Cocteau folgten sowie Die Eingeschlossenen von Altona Jean-Paul Sartres. Als junger Erwachsener besuchte er 1940 bis 1943 das Konservatorium in Paris und machte sein Schauspieler-Diplom. Nan lane 1952, li jwe avèk Simone Signoret nan fim Casque d'or reyalize pa Jacques Becker.. Li jwe pita nan fim Duvivier, Melville, Visconti, Chabrol, Ferreri, Costa Gavras, Angelopoulos, Rouffio. Beide kinderen bouwden later ook allebei een zangcarrière uit, waarbij Stephan het moeilijk vond om altijd in de schaduw van zijn vader te staan, wat waarschijnlijk de aanleiding geweest is voor zijn tragische zelfmoord in 1980. De jeugd kon zich sterk identificeren met zijn politiek linkse opvattingen en anti-militarisme, dat met name tot uiting kwam tijdens de Franse studentenrevoltes in 1968. Gli anni 1970 furono il periodo in cui l'attore raggiunse l'apice del proprio successo sia nel cinema che nella musica. De Franse diva Barbara was in de wolken met zijn interpretatie van het werk van Boris Vian en nam hem mee op tournee. Serge Reggiani (* 2. Für eine „Traumrolle“ in Albert Camus’ Die Gerechten kehrte er 1950 kurz ans Theater zurück. Met het klimmen van de jaren werd hij meer en meer erkend als een van de beste vertolkers van het Franse chanson die de poëzie van Arthur Rimbaud, Charles Baudelaire, Guillaume Apollinaire en Jacques Prévert dichter bij het publiek bracht. Reggiani leed door dit gebeuren aan ernstige depressies en raakte verslaafd aan alcohol, een probleem waar hij de rest van zijn leven mee zou blijven worstelen. Afkomst, opleiding en debuut als toneelacteur, https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Serge_Reggiani&oldid=56612561, Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen. Vom Typus her eigentlich ein Komödiant, vermochte Reggiani seinen Interpretationen von Liedern Georges Moustakis oder Jacques Préverts einen unverwechselbar eigenen Tonfall zu verleihen. Da lì Reggiani si affermò anche come chansonnier, collaborando spesso con la cantante Barbara. De twee laatste nummers werden geschreven door Georges Moustaki. Durante la seconda guerra mondiale, con l'invasione nazista di Parigi, Reggiani fu costretto a fuggire dalla città per evitare il lavoro obbligatorio in Germania, e il servizio di leva nell'esercito italiano. Nel 1985 il Presidente della Repubblica francese gli conferì il titolo di Cavaliere della Legion d'onore. In einigen französischen Film noirs feierte er Erfolge, so in Jean-Pierre Melvilles Der Teufel mit der weißen Weste (1962) und Costa-Gavras’ Mord im Fahrpreis inbegriffen (1965). Weitere folgten trotz der kriegerischen Zeiten rasch. Op het einde van 1964 bracht hij zijn debuut, Serge Reggiani Chante Boris Vian uit, met daarop onder meer het antimilitaristische lied Le Déserteur.